همیشه فک می کردم که بهترین خصوصیت اخلاقیم اینه که در مقابل توهین ها و یا رفتار های بدی که نسبت بهم میشه سکوت می کنم و واکنشی نشون نمی دم. فک می کردم که سکوت من به طرف مقابلم اینو می فهمونه که رفتارش اشتباه بوده و شاید رفتارشو درست کنه، شاید بعضی اوقات این جوری شد ه اما تازه فهمیدم که خیلی اوقات هم فک می کنند که تو هیچی نمی فهمی و اصلا اینقد ساده دل هستی که متوجه نشدی که چه توهینی بهت کردند.
واقعن حرصم می گیره از آدم هایی که اینقد خودشون رو متفکر و با هوش فرض می کنند و فک می کنند که بقیه احمق هستند . گاهی هم اینقدر از این اخلاقت سوءاستفاده می کنند که نمی دونی با این آدم ها- که بعضی هاشون مثلن بین بقیه سر هستند و الکی الکی کلی بهشون احترام هم می ذارند- چی بگی ...
نمیدونم شاید اشتباه من سکوت نبوده ، بلکه اشتباه من این بود که زیادی سکوت کردم و به اشتباه فکر می کردم که اون رفتار ناراحت کنند رو فراموش کردم اما نمی دونستم که همه این ها مثل سنگ تو دلم تلنبار شده ، اونقد که نمی دونم با این سنگ های که چند گوشه دلم جا مونده چی کار کنم ......
ای گفتی...
بعضیا فک میکنن زرنگن ولی در واقع خر زرنگن...