به یاد کودک بی پناه سنجاری که خشونت دین،هستیش رو گرفت


..........
چهار یا پنج سالم بود؛همسن کودک سنجاری. با مادرم رفته بودم روستای پدربزرگم. اونجا رو دوست داشتم، پر از سکوت و آرامش بود. دوست داشتم اسمان روستا رو، صدای گاری های که به زمین کشیده می شد، خاک های که بلند می شد. بوی پشکل، صدای هی هی چوپان دم غروب که گله ی بز و گوسفند رو به روستا بر می گردوند.بزهای مادری که می دویدند سمت کهره های که از صبح رها کرده بودند. کهره های که با ذوق خودشون رو به پستان مادرشون می رسوندند. صدای شر شر شیر هایی که تو کاسه ی رویی زنان روستا ریخته می شد. رفتن به اب انبار و اب کشیدن با دلو های حلبی، صدای خوردن دلو به حاشیه دیوار اب انبار و اب های که به اب انبار برمی گشت. هنوز می تونم حس کنم خنکی ابی رو که رو اب انبار رو سر و صورتمون می ریختیم. یادم می اید سنگ بازی های که رو اب انبار می کردیم بی ترس از افتادن توی اب انباری که درش رو فقط با چند تیکه چوب می بستند. میهمانی های که می رفتیم، بوی غذاهای پخته شده رو اتیش چوب، بوی برنج، بوی ماهی، بوی سبزی، نشستن کف حیاط روی حصیر، خوابیدن روی لوکه و صدای خش خش برگ های خرما، همه رو دوست داشتم. 
دوست داشتم شب های روستا رو، شب هایی که با ستاره ام حرف می زدم . صبح هایی که با صدای خروس و نماز خوندن های پدربزرگم بیدار می شدم. این دنیای ساده، دوست داشتنی بود. به مادرم گفتم من با تو بر نمی گردم، تو برو من پیش مادربزرگ می می مانم. غروب که با بچه ها رو اب انبار بازی می کردیم، مادرم برگشت بدون اینکه به من بگوید و ازم بپرسد هنوز دوست دارم بمونم یا نه. غروب برگشتم، پشیمان شده بودم از بی مادر ماندن. مادر رفته بود. پدربزرگ گوشه ی حیاط، با برگهای خرما حصیر می بافت. مادربزرگ توی مطبخ بود. خوراک می پخت. توی مطبخ بوی ادویه و دارچین پیچیده بود. فهمیدم مادرم برگشته. برای اولین بار حس کردم رها شدم، انگار تمام غم های دنیا رو رو دلم خالی کرده بودند، بغض کردم، گریه کردم، روستا، پدر بزرگ و مادربزرگ بدون مادر مفهومی نداشت، دنیایی پر از نا امنی، اندوه و تنهایی بود. تمام ان شب بیدار بودم و با ستاره ام که دورترین گوشه ی اسمون بود، حرف می زدم. اینقد بی تابی وگریه کردم که مادر بزرگم فردا صبحش با وانتی که روستا رفت و امد می کرد، به خونه برگردوندم. منو به راننده ی وانت و همه انهای سپرد که پشت وانت نشسته بودند. پشت وانت نشسته بودم. باد به سر و صورتم می خورد، موهای بور و فرم رو به باد سپرده بودم. زنی از اشنایان دستش رو گذاشته بود رو شونه ام تا با تکون های وانت، از رو صندلی سر نخورم. بیست دقیقه راه بود اما انگار سالی فاصله بود تا خونه و مادر. خونه که رسیدم سریع رفتم اب خوردم. هنوز مزه ی خنک اون اب شیرین بارون که توی کاسه ی پلاستیکی سبز رنگ خوردم رو حس می کنم. اون اب طعم داشت، طعم خونه ای که مادر داشت. طعم آرامش و امنیت. 
دنیای بدون مادر، دنیای ناامنی است. این روزها که تصویر کودک رها شده سنجاری، دلم رو به درد می اورد. می تونم یک لحظه ی خیلی کوتاه حس این کودک رو درک کنم، حس تنهایی، نا امنی و رها شدنش رو، فقط برای یک لحظه ی کوتاهش. قضاوت نمی کنم پدر و مادرش رو. روزهای سخت زندگی به من یاد داد که ادم ها رو قضاوت نکنم. ما اسیر شرایط سخت زندگی هستیم. شرایطی که باعث می شه دست به انتخاب های دیوانه کننده بزنیم. این کودک، بی پناهیش، تنهاییش، بیشتر از همه ی اتفاقات تلخناک این روزها، اشفته ام کرده، انقدر که بی اختیار اشک هایم سرازیر می شود، وقتی که یادم می اید، لحظه ای که پدر ومادرش اون رو توی کپر گوشه ی جاده جا گذاشتند. مردی توی اتوبوس وقتی اشک هایم رو دید گفت حالت خوب است؟ گفتم حال من خوب است، اما حال خاورمیانه خراب است. حال ما جهان سومی ها خراب است. حال ما، ناامنی، ترس از خشونت و جنگ است. باید جهان سومی باشی تا به عمق دردهای جهانت پی ببری. همانطور که من نمی فهمم خیلی از دردهای شمارو. وقتی استادم گفت تو نمی خوای تو اعتصاب دانشجویان به خاطرافزایش شهریه شرکت کنی؟ گفتم نه. برای من عبث و از سر خوشی است این اعتصاب ها، وقتی هر روز صبح که از خواب بیدار می شوم، صدها کودک، دیگر نفس نمی کشند. خشونت و جنگ هر روز صدای کودکانه اشان رو زیر خروارها خاک دفن می کند. دغدغه ی ما قانونی شدن ماری جوانا نیست که به خاطرش توی پارک تجمع کنیم. اتانازی نیست، که مرگ ما انتخابی نیست، اجباری است. درد ما هنوز نان، خاک و امنیت است. درد ما جهان سومی است. حال ما اصلن خوب نیست. صدای خاورمیانه پر از درد است .

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد